ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΛΙΣΑΒΩΝΑ

Η Λισαβώνα είναι μια πόλη γεμάτη από εικόνες, ήχους και μυρωδιές. Από το μακρινό άκουσμα ενός μελαγχολικού fado, στην μυρωδιά του μπακαλιάρου και στην άπλετη θέα προς τον Τάγο, τους λόφους και τον ωκεανό στο βάθος.

Προσγειωθηκαμε στο (λιγο-πολύ παλιό) διεθνές αεροδρομιο της πόλης το οποιο βρίσκεται σχεδόν μέσα στο κέντρο της και είναι ευκολα προσβάσιμο μέσω λεωφορείου. Εκει περίμενε ο καλός φίλος Μanuel, o οποίος μας πρότεινε μια βόλτα με το αμάξι στην φαρδιά παραποτάμια λεωφόρο που περνάει από το κέντρο και οδηγεί στα πανέμορφα παραθαλάσσια προάστεια στα δυτικά. Στα δεξιά μας οι εκβολές του ποταμου Τάγου με την πανέμορφη γέφυρα “25 de Abril”, πανομοιότυπη με την γέφυρα του Σαν Φρανσισκο.

Σύντομα ο ποταμός δίνει την θέση του στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού με τα πελώρια κύματα να σκάνε στις αμμώδεις ακτές του. Περνάμε από τα φημισμένα προάστεια Estoril (όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο καζίνο της Ευρώπης και η πίστα της Formula 1) και Cascais καθ΄οδόν προς το ακρωτήρι Cabo da Roca, το δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Εκεί μπορεί κάποιος να προμηθευτεί ένα πιστοποιητικό το οποίο αναγράφει ότι ο κάτοχος του επισκέφτηκε το μέρος όπου “η γη τελειώνει και η θάλασσα αρχίζει” καθώς και να θαυμάσει την θέα του απέραντου ωκεανού από το ψηλά.

Πίσω στην πόλη, φτάνουμε στο ξενοδοχείο στην Baixa, το εμπορικό κέντρο της πόλης, χτισμένο από τον μαρκήσιο de Pombal μετά το καταστροφικό σεισμό του 1755. Πεζόδρομοι πλατιοί και όμορφα κτήρια, ένα σκηνικό τελείως διαφορετικό από το χάος του κέντρου της ελληνικής πρωτεύουσας. Το ξενοδοχείο φτηνό και άνετο, βρίσκεται σε ένα παλιό κτήριο και παρέχει όσες ανέσεις θα είχατε σε ακριβότερο ξενοδοχείο σε κάποιο νησί της Ελλάδας.

Αφήνοντας τα πράγματα, αρχίζουμε να εξερευνούμε το κέντρο και τις συνοικίες της παλιάς πόλης. Η Alfama, η παλιότερη συνοικία, χτισμένη στους πρόποδες του λόφου του κάστρου São Jorge θυμίζει την πατρίδα μου την Κέρκυρα με τον λαβύρινθο από δρομάκια και τις μπουγάδες απλωμένες στα παράθυρα.

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να ανέβουμε το κάστρο. Καλοδιατηρημένο και πεντακάθαρο, αξίζει το λιγάκι τσουχτερό αντίτιμο του εισιτηρίου (7 ευρώ). Από το κάστρο, η θέα προς την πόλη είναι πανοραμική. Μια θάλασσα από κόκκινες σκεπές δίνει στο βάθος την θέση της στο απέραντο μπλε του ωκεανού με την περίφημη γέφυρα να συνδέει τις δυο όχθες των εκβολών του Τάγου.

Βγαίνοντας από το κάστρο, περπατάμε στα στενά σοκάκια της συνοικίας του κάστρου (Bairro do Castelo), η οποία κατοικείται κυρίως από ηλικιωμένους που επιδίδονται στο δημοφιλές ανά το κόσμο άθλημα του κουτσομπολιού. Κουρασμένοι, πάμε να ξαποστάσουμε τρώγοντας για να πάρουμε το λεωφορείο για την Sintra, μια μικρή πόλη μισή ωρα μακριά από το κέντρο.

Η Sintra ειναι ένα μέρος μαγικό, γεμάτο παλάτια χτισμένα από τους διάφορους βασιλιάδες και ευγενείς της Πορτογαλίας. Μερικά από αυτά σήμερα κατοικούνται από διασημότητες. Αφήνοντας το κέντρο αυτής της μικρής πόλης, ανεβαίνουμε το λόφο που οδηγεί στο Palácio da Pena, ένα μεγαλοπρεπές παλάτι-κάστρο με απίστευτη θέα. Χτίστηκε για να γίνει η θερινή κατοικία του βασιλιά και κάθε πλευρά του ενσωματώνει διαφορετικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Η θέα περιλαμβάνει την πόλη της Sintra, τον ωκεανό και στο βάθος την Λισαβώνα με την γέφυρα. Ήταν πια αργά το απόγευμα και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Λισαβώνα από την παραλιακή απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα στον ωκεανό.

Την τρίτη μέρα πήγαμε στο Belém, ένα προάστιο της πόλης στο οποίο βρίσκεται το περίφημο μοναστήρι των Ιερωνυμητών καθώς και το Torre de Belém και η μνημείο “Padrão dos Descobrimentos”. Στο μοναστήρι βρίσκονται οι τάφοι του Vasco da Gama και του εθνικού ποιητή Luis Vaz de Camões. Βγαίνοντας από το πάρκο και περνώντας από το πάρκο με τις ελιές, φτάνουμε στην όχθη του ποταμού και στο γνωστό “Μνημείο των ανακαλύψεων” με τα αγάλματα των εξερευνητών σκαλισμένα πάνω του.

Πιο πέρα ο μεσαιωνικός Πύργος του Μπελέμ, ένα από τα γνωστότερα σύμβολα της Πορτογαλίας και της χώρας. Το βραδάκι το περάσαμε στο Bairro Alto, την μποέμ συνοικία με τα μπαράκια και την ξέφρενη νυχτερινή ζωή. Αξίζει να σημειώσω, ότι τα ποτά είναι πάμφθηνα, ένα ευρώ για μια μπύρα και δυόμιση για ένα μοχίτο. Τα δρομάκια της συνοικίας είναι γεμάτα από κόσμο που πίνει το ποτό του στο δρόμο, αφού τα μπαράκια είναι αρκετά μικρά για να χωρέσουν όλους.

Την επόμενη, πήραμε το τρένο και πήγαμε στην Évora, μια παραδοσιακή πόλη σαράντα χιλιάδων κατοίκων γύρω στα 150 χλμ. ανατολικά της πρωτεύουσας. Φημίζεται για το ρωμαϊκό τέμπλο της Ντιάνα, το πιο γνωστό ρωμαϊκό μνημείο της Πορτογαλίας καθώς και για το “Capela dos Ossos”, το παρεκκλήσι που είναι φτιαγμένο με κόκαλα μοναχών. Το θέαμα μπορεί να είναι λίγο μακάβριο με τις νεκροκεφαλές να προεξέχουν από τις κολώνες αλλά δεν παύει να είναι ένα θέαμα μοναδικό. Το κέντρο της Έβορα είναι ακόμα περιτοιχισμένο από τα μεσαιωνικά τείχη. Οι πολυκατοικίες και τα αυτοκίνητα δεν έχουν θέση εκεί – η πόλη ζει όπως αρκετά χρόνια πριν με τα άσπρα παλιά σπίτια και τα λιθόστρωτα σοκάκια.

Γυρίζοντας στην πρωτεύουσα, επισκεπτόμαστε τo “Parque das Nações”, το πιο μοντέρνο κομμάτι της Λισαβώνας όπου χτίστηκε για την Expo ´98. Από εκεί ξεκινάει και η γέφυρα Vasco da Gama, μια από τις μεγαλύτερες σε μήκος του κόσμου. Στο εμπορικό κέντρο του πάρκου, ο κόσμος ψωνίζει ξεχνώντας την κρίση που μαστίζει και την χώρα τους ένω παραπέρα, στο Pavilhão Atlântico, ορδές από πιτσιρικάδες και έφηβες περιμένουν να μπουν στο στάδιο. Ρωτάμε ένα πιτσιρικά να δούμε τι παίζει και μας απαντάει ότι έχει έρθει από την Ισπανία για την συναυλία της Britney “Espears” (sic).

Την τελευταία μέρα στην Πορτογαλία την αφήσαμε για τα ψώνια στο Chiado, την συνοικία με τα καλά καταστήματα που μου θύμισε την Ερμού. Μετά, περπατήσαμε στην φαρδιά Avenida da Liberdade η οποία οδηγεί στο Parque Eduardo VII με την θέα της πόλης και του δενδρόφυτου βουλεβάρτου στα πόδια μας. Το απόγευμα, πήραμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο για το ταξίδι του γυρισμού στην πατρίδα. Σίγουρα αξίζει να ξαναεπισκεφτούμε αυτή την πανέμορφη και γραφική χώρα με τους καλόκαρδους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχασαν αυτό που εμείς προ καιρού έχουμε απολέσει: την απλότητα και την καλοσύνη…

juan_griego