Βαρκελωνη: απο το 236 πΧ μεχρι σημερα

Από το travelstories: H Βαρκελώνη είναι μια δική μας πόλη, καθ΄ ότι η ίδρυσή της αποδίδεται στους Φωκαείς. Τότε ήταν γνωστή με το όνομα Λάϊα, μέχρι το 236 π.Χ., που την κατέλαβαν οι Καρχηδόνιοι και την ονόμασαν Μπαρκίνο.

Ακολούθησαν οι Ρωμαίοι, που έφτασαν εδώ το 201 π.Χ. και παρά τις διάφορες ονομαστικές φιοριτούρες που προσέθεσαν, όπως Γιούλια ΦαΒέντια Αουγκούστα Πία, κράτησαν και το Μπαρκίνο για το τέλος.

Γύρω στο 15 π.χ. Ρωμαίοι στρατιώτες ιδρύουν έναν μικρό οικισμό, βόρεια της θάλασσας, γύρω από το λόφο Ταμπάρ, και συγκεκριμένα εκεί που σήμερα βρίσκεται η πλατεία Sant Jaume. Όπως τότε, που ήταν το κέντρο του οικισμού, έτσι και στα χρόνια που ακολούθησαν, παρέμεινε το κέντρο της πόλης, αφού σε αυτή την πλατεία βρίσκεται σήμερα το Δημαρχείο και η Generalitat de Catalunya.

Το 4 μ.Χ, αρχίζει να χτίζεται το ρωμαϊκό πέτρινο τείχος, για να προστατέψει τον μικρό οικισμό που με τα χρόνια μεγάλωσε και άρχισε να παίρνει τη μορφή πόλης. Η συμπλήρωση και επέκταση των τειχών, συνεχίστηκε το 270- 310 μ.Χ. Τα τείχη είχαν τέσσερις εξόδους, τεράστιες πόρτες, με γιγαντιαίους πύργους εκατέρωθεν. Οι πύλες οδηγούσαν αντίστοιχα, σε τέσσερους δρόμους. Στην Πλάθα Νόβα, στην παλιά πόλη, σήμερα βρίσκεις κομμάτια αυτού του τοίχους και της μιας εκ των εξόδων του, με τους πύργους. Η Κάζα Λ’ Αρκάντια ακουμπά στο τοίχος και ο δρόμος Καρρέρ Μπίσμπε βρίσκεται ακριβώς εκεί που ήταν ο ρωμαϊκός δρόμος decumanus.

Οι ρωμαίοι βλέπουν τον λόφο του Μονζουίκ στα νότια της πόλης, ανάμεσα στην ακτή και τον ορίζοντα, και πιστεύουν ότι εκεί κατοικουν οι θεοί. Γι΄ αυτό και τον απεκάλεσαν ‘Βουνό του Δία’.

΄Εφτασε η ώρα των Βισιγότθων. Επί εποχής του γνωστού μας και μη εξαιρετέου Βισιγότθου Θευδέριχου, η πόλη ονομαζόταν Μπαρθινόνα. Οι Μαυριτανοί ήρθαν το 712, αλλά η χριστιανοσύνη επανευλόγησε την πόλη, δια χειρός και επελάσεως Καρλομάγνου, περίπου το 800 μ.Χ.

Προς τα τέλη του 10ου αιώνα, στην περιοχή κοντά στη θάλασσα, που ήταν έξω από τα τείχη της πόλης, άρχισε ένας νέος οικισμός να αναπτύσσεται γύρω από ένα μικρό παρεκκλήσι, τη Σάντα Μαρία ντε Λες Αρένες, δηλαδή την Παναγιά της ΄Αμμου.
Οι Καταλανοί ήταν κύριοι και αφέντες της τον 11ο αιώνα.

Γρήγορα, στην πόλη, τα μικρά δρομάκια έγιναν δαιδαλώδεις φειδωτοί δρόμοι και τα τείχη επεκτάθηκαν ακόμα μια φορά, τον 11ο και χτίστηκαν νέα, τον 13ο αιώνα. Από αυτά τα τείχη, σώζεται η Πύλη της Santa Madrona.

Τα χρόνια εκείνα, είχαμε και μια περίεργη εξέλιξη στα στέμματα των βασιλιάδων της περιοχής. Βασιλιάς της Καταλωνίας ήταν ο Ραϋμόνδος Μπερανζέ. Βασιλιάς της Αραγωνίας, ήταν ο Αλφόνσος ο Μαχητής, που είχε κάνει το κράτος του διάσημο και κραταιό. Δυστυχώς ο Αλφόνσος σκοτώθηκε και οι άρχοντες της Αραγωνίας, θέλησαν να εκλέξουν βασιλιά τον αδελφό του, τον Ραμίρε, που όμως ήταν μοναχός. Ο μοναχός Ραμίρε, άφησε για λίγο τα μοναχικά ράσα, έγινε βασιλιάς, παντρεύτηκε την Αγνή του Πουατιέ και έκαναν μια κόρη, την Πετρονίγια. ΄Οταν η Πετρονίγια ήταν δύο ετών, ο πατέρας της νυν βασιλιάς και τέως μοναχός, αποφάσισε να επιστρέψει στον μοναχικό βίο. Λίγο πριν κλειστεί στο μοναστήρι, αραββώνιασε την κόρη του, και κληρονόμο του στέμματος της Αραγωνίας, με τον βασιλιά της Καταλωνίας, τον Ραϋμόνδο. ΄Ετσι η ένωση των δύο αυτών κρατών, οδήγησε στην ίδρυση μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές και εμπορικές δυνάμεις της Μεσογείου. Οι βασιλιάδες της Καταλωνίας και της Αραγωνίας συνέχιζαν να κατοικούν μέσα στην οχειρωμένη πόλη, χτίζοντας ανάκτορα και μεγαλόπρεπες εκκλησιές. Η πάλαι ποτέ μικρή ρωμαϊκή συνοικία, καλείται πια Μπάρι Γκοτίκ, Γοτθική συνοικία

Το 1298, θεμελιώνεται ο Καθεδρικός, ο γοτθικός ναός της πόλης, ο LaSeu.

Τον 13ο αιώνα, εκείνος ο εκτός των τειχών μικρός παραθαλάσσιος οικισμός, μεγάλωσε και έγινε γνωστός ως Βιλανόβα δελ Μαρ. Το τότε μικρό παρεκκλήσι της Παναγιάς της ΄Αμμου, αντικαταστάθηκε από μια πανέμορφη εκκλησιά, τη Σάντα Μαρία δελ Μαρ. Βρισκόμαστε στην Μεσαίωνα και τούτη η πόλη ήταν μια σκοτεινή παντοδύναμη αρχή. Η ανακάλυψη της Αμερικής, στα 1492, εκτίναξε τη φήμη και τα πλούτη της χώρας, αλλά οδήγησε, αργότερα, με αποκορύφωμα τον 17ο αιώνα, την Βαρκελώνη στην παρακμή, γιατί τώρα τα νέα λιμάνια είχαν πρόσωπο στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Σιγά σιγά, η Βαρκελώνη άρχισε να αφυπνίζεται οικονομικά και εμπορικά, ενώ δεν λείπουν και οι πολιτειακές της αναζητήσεις.

Στα 1640, ένα κάστρο χτίζεται στον λόφο του Μονζουίκ, για να προστατέψει την βασιλική οικογένεια, από τις ταραχές των κατοίκων ενάντια στην εξουσία. Σήμερα το κάστρο αυτό στεγάζει το στρατιωτικό μουσείο.

΄Ενα άλλο, τεράστιο κάστρο χτίζεται στην δυτική πλευρά της, για να την προστατέψει από τις εισβολές. Τα ερείπια αυτού του κάστρου, βρίσκονται εκεί που σήμερα είναι το Ciutadela Park.

Για να χτιστεί αυτή η νέα ακρόπολη, κατεδαφίστηκε μια μεγάλη έκταση της συνοικίας Ριμπέρα. Οι κάτοικοι ξεριζώθηκαν και μέχρι το 1750 ζούσαν σε καλύβες, κοντά στη θάλασσα. Από αυτούς τους κατοίκους, το 1755, μια νέα συνοικία γεννιέται, σε ένα μικρό τρίγωνο γης, ανάμεσα στο λιμάνι και τη θάλασσα που ονομάστηκε Λα Μπαρτσελονέτα, η Μικρή Βαρκελώνη.

Τον 19ο αιώνα, η πόλη ασφυκτιά, μέσα στα στενά τείχη της. Αποφασίζεται να δημιουργηθεί μια νέα πόλη, έξω από τα τείχη, προκειμένου να ενώσει τα μικρά χωριουδάκια που ήταν κοντά. Η νέα συνοικία ονομάστηκε Λ΄ Εσάμπλε, που στα καταλωνικά σημαίνει ‘επέκταση’ και σχεδιάστηκε μεταξύ του 1860 και του 1920. Πρωτοποριακή η σχεδίασή της, με γεωμετρικό χαρακτήρα και μια διαγώνια οδό, την Αβενίντα Ντιαγκονάλ, να διαπερνά διαγώνια, ως βέλος την απόλυτη ευθυγράμμιση. Αυτή η νέα συνοικία έγινε λίκνο των αρχιτεκτόνων του μοντερνισμού. Ο Γκαουντί, ο Ζουζόλ, ο Ντομένετς, o Μιρό, δημιούργησαν σε τούτο τον τόπο υπέροχα κτίρια, δοσμένα μέσα από νέες γραμμές και οπτικές γωνιές.

Αυτά τα χρόνια, η Μπαρτσελονέτα κατοικείται από ναυτικούς και ναυτεργάτες, από εκφορτωτές και αλάνια.

Ο χείμαρος έξω ακριβώς από τα τείχη της πόλης, αλλάζει, γίνεται μια λεωφόρος περιπάτου και αναψυχής, η πασίγνωστη Ράμπλα. Δυτικά της, τα κόκκινα φανάρια ανάβουν στην Ελ Ραβάλ και στεγάζεται η υπαίθρια αγορά της Μποκερία.

Η Διεθνής ΄Εκθεση του 1929, έδωσε νέα πνοή και άνοιξε τους δρόμους για νέα εποχή ευημερίας. Επί πλέον, έδωσε ευκαιρίες για να αναπλασθούν, εκ νέου κάποια σημεία της πόλης. Στο Λόφο του Μοντζουίκ σχεδιάζεται το πάρκο και λίγο πιο πέρα, το Ισπανικό χωριό.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1992, απογείωσαν την πόλη. Τα κόκκινα φανάρια της Ελ Ραβάλ, βασίλεψαν, ο λόφος του Μονζουίκ αποκτά το Ολυμπιακό Στάδιο και το όνομά του είναι έστω και προσωρινά, ” ΄Ορος ΄Ολυμπος”. Το Ολυμπιακό λιμάνι και οι λοιπές εγκαταστάσεις, άλλαξαν την πόλη, την ανανέωσαν, και σήμερα πάλλεται στους ρυθμούς του 21ου αιώνα.

ΠΗΓΗ : TRAVELSTORIES.GR